Author: lensherra

Hugleikur frumsýndi á föstudaginn var, 5 tengda einþáttunga eftir Þórunni Guðmundsdóttur undir samheitinu Kleinur. Þættirnir sýna svipmyndir úr ævi almúgamannsins Sigga og er atburðarásin rakin í öfugri tímaröð. Eins og nafnið gefur til kynna leika kleinur nokkuð stórt hlutverk í lífi Sigga og eru jafnvel örlagavaldar á köflum. Elsti þátturinn var skrifaður fyrir nokkrum árum og þá ku ekki hafa staðið til að skrifa meira um Sigga og samferðafólk hans. Það er þó skiljanlegt að Siggi hafi kallað á meiri skrif hjá höfundi því þessi alþýðlega persóna og líf hans vekur einkennilega samkennd hjá áhorfendum. Þó auðvelt sé að hlæja að því sem gerist í lífi söguhetjunnar fer ekki hjá því að manni fari smám saman að þykja vænt um kallinn. Höfundurinn hefur áður sýnt að hann er lipur penni og rúmlega það og bregst ekki bogalistin hér. Þættirnir eru vel skrifaðir og sumar senurnar eru hreint óborganlegar. Þeir fyrstu þrír hefðu vel getað staðið einir en þeir tveir síðustu eru einskonar endahnútur á hina og gætu ekki án þeirra verið. Sævar Sigurgeirsson sýndi hreint magnaðan leik í hlutverki Sigga. Túlkun hans á persónunni á mismunandi æviskeiðum var ótrúlega sannfærandi hvort sem hann staulaðist um sem sjötugur kall eða valhoppaði sem Siggi 12 ára. Hann hoppaði milli æviskeiða eins og að drekka vatn og rödd, fas og líkamsburður gerðu það að verkum að hann var ávallt algerlega trúverðugur. Aðrir...

Ég fór að sjá Meistarann og Margarítu um helgina. Mér hefur þótt þessi saga spennandi sem sviðsverkefni síðan ég las hana (sem var reyndar fyrir einhverjum 10 árum síðan) og þótti gaman að sjá að menn væru að ráðast í það verkefni hér. Ýmislegt í sýningunni þótti mér gott, annað slæmt, eins og gengur. Leikmyndin og skipulagningin á rýminu þótti mér flott. Mínímalísk leikmyndin gekk vel upp í skemmtilegu samspili við lýsingu. Sýningin var framin ofan í „skurði“ þar sem áhorfendur sátu beggja vegna, skemmtileg notkun á rýminu. Sami mínímalismi var hins vegar ekki í gangi þegar kom að búningum. Það var mikið um skrípalæti og „stæla“ í búningum og gerfum sem virtust ekki þjóna neinum tilgangi öðrum en þeim að undirstrika kaósið í sögunni. Þetta gerði það t.d. að verkum að enginn sjáanlegur munur var á venjulegu fólki og yfirnáttúrulegum verum og ég hefði ekki vitað að kötturinn átti að vera köttur nema vegna þess að ég hafði lesið bókina. Þetta þótti mér mjög miður og skemmdi sýninguna frekar en að bæta nokkru við. Á köflum bættist síðan við trúðslegur leikstíll, einkum hjá aukapersónum í fjölmennari atriðum. Aftur, undirstrikaði glundroðann í sögunni, málið er bara að sagan er glundroðakennd. Ég held hins vegar að sagan sjálf gefi hann alveg fullt til kynna, hvaða leið sem farin er í handritsgerð og óþarfi að mata áhorfandann á því með teskeið....

Ég skrapp á Smúrtsinn eftir Boris Vian hjá Leikfélagi Kópavogs um á föstudaginn og varð heldur betur kátur. Þessi sýning er skýrt dæmi um hvað umræðan um áhuga og atvinnumenn í leiklist getur verið hjákátleg. Mælikvarðinn á góða leiklist eru leiksýningarnar sjálfar ekki hverjir eru í þeim eða hverjir stjórnuðu þeim. Hver pælir t.d. í því ef hann heyrir gott lag hver sé að spila eða taka upp. Maður nýtur bara þess sem gott er. Og Smúrtsinn er góð sýning. Smúrtsinn er sérkennilegt verk og torskilið á stundum. Það er kallast þó mjög skýrt á við tilvistarleikrit Sartres og á stundum minnir það mann á Bubba leikrit Jarrés. Það fjallar eins og svo mörg verk tilvistarsinna um kvöl mannsins og hvað hann á erfitt með að höndla hana í tilveru sinni. Boris Vian gerir þetta þó án þess að áhorfandinn fái þunglyndiskast og fléttar saman skemmtilegum samtölum og harðneskjulegum uppákomum í eina allsherjar allegóríu um flótta mannsins frá sjálfum sér. Eða það er allavega mín túlkun á Smúrtsinum. Aðrir hafa örugglega aðra upplifun. Leikfélag Kópavogs hefur verið að gera fína hluti undanfarin ár og er skemmst að minnast eftirminnilegra sýninga á Grimms og Hljómsveitinni. Þau róa á dálitið önnur mið í þetta skiptið bæði í verkefnavali og uppsetningu og tekst vel til. Vönduð og öguð leikstjórn Harðar Sigurðarsonar einkennir sýninguna og leikhópurinn er frábær. Helgi Róbert Þórisson og Huld...

Það var með nokkurri tilhlökkun að ég fór á frumsýningu hjá Hugleik um helgina. Það átti að frumsýna nýtt verk eftir þau fjórmenninga Ármann Guðmundsson, Hjördisi Hjartardóttur, Sævar Sigurgeirsson og Þorgeir Tryggvason. Þótt Það séu ein 10 ár síðan þau skemmtu mér með Fáfnismönnum hafa sum þeirra, með öðrum eða ein sér skrifað bráðskemmtileg verk í gegnum tíðina. Það var því eftirvænting í farteskinu þegar sest var niður í Tjarnarbíó og beðið eftir að ljósin kæmu upp. Og ljósin komu upp, Sirkus byrjaði og það verður að segjast að vonbrigðin voru ansi mikil. Í þetta skiptið hefur þessum ágætu leikritahöfundum fatast heldur betur flugið og bjóða manni upp á þunna nagalasúpu sem hvorki er áhugaverð eða fyndin. Það var á einstöku stað sem leiftrandi kímninni og orðaleikjunum sem einkennir þessa höfunda brá fyrir en alltof oft voru samtöl og kringumstæður stirðlegar og hreint út sagt pínlegar. Sagan sjálf er bæði leiðinleg og fyrirsjáanleg og hátindur verksins er svo fáránlegur að maður vissi ekki hvort maður ætti að hlæja eða gráta. Persónur voru flestar algerar klisjur en án þess að vera nokkuð áhugaverðar. Til allrar hamingju hefur Hugleikur á að skipa þvílíku úrvalsfólki að þeim tókst ásamt leikstjóranum Viðari Eggertssyni að gera þokkalega sýningu úr þessum afar rýra efnivið. Leikstjórinn, leikmyndateiknarinn og búningahönnuðurinn fara þá leið að skapa sýningunni sinn eigin heim með flottri umgjörð og búningum og ýktum leikstíl....

Í enn eitt skiptið skrapp ég á söngleik hjá framhaldsskólanemum. Ég fór fyrr í vetur á einn slíkan hjá Versló en í þetta skiptið hjá Fjölbraut í Breiðholti. Í þetta skiptið skemmti ég mér þó betur hjá breiðhyltingunum. Þeir voru með svo helvíti flotta músík. Queen rokkar!! Og eins og hjá Versló eru svaðalega fínir söngvarar og dansarar í hópnum og stundum var bara eins og Freddy væri mættur á svæðið (blessuð sé minning hans). En því miður eins og í Versló sýningunni fyrr í vetur voru brotalamirnar þær sömu. Slæmt handrit og slök leikstjórn. Maður á kannski ekki að gera of miklar kröfur til handrita sem eru gerð til að tengja saman leik og söngnúmer. Mér finnst þó lágmarkskrafa að þau þjóni þó þeim tilgangi og séu skemmtileg líka eða með nokkrum góðum bröndurum allavega. Gott dæmi um svoleiðis handrit var Made in Usa Jóns Gnarr hjá Versló í fyrra. Handritið að Rokkið lifir gerir það ekki. Þetta er frekar heimskuleg framtíðarsaga með vandræðalegum neðanbeltisbröndurum og söngnúmerunum er síðan flestum hrúgað inn án nokkurrar sérstakrar ástæðu. Leikstjórn Guðmundar Rúnar Kristjánssonar gerir síðan illt verra. Það getur vel verið að Austurbæjarbíó sé stórt hús og þarfnist sterkrar raddbeitingar hjá leikurum en fyrr má aldeilis fyrrvera. Það var sorglegt að sjá þennan stóra hóp efnilegra leikara (já það eru margir fínir leikarar í hópnum) spígspora um sviðið og öskra textann...