Author: lensherra

Samfara ársfundi Bandalagsins á Hallormstað 9.-12. maí var haldin einþáttungahátíð. Júlíus Júlíusson segir sitt álit á þeim sýningum sem þar var boðið upp á. Mig langaði til þess að tjá mig aðeins um þau verk á einþáttungahátiðinni sem ég sá og um leið að æfa mig í því að skrifa gagnrýni. Ég kom um hádegið á föstudeginum og missti því miður af því sem var í boði á fimmtudeginum. Leikfélagið Sýnir -– Hverjir voru hvar eftir Guðmund L. Þorvaldsson Lunkinn, stuttur þáttur sem greip mann á einhvern ótrúlegan hátt, það náði að byggjast upp einhver spenna… sem sat svo í manni eftir að honum lauk. Þátturinn fjallaði um eitthvað, maður var ekki viss um hvað það var, en það skipti engu máli. Ég hugsa jafnvel að það hefði skemmt fyrir ef það hefði komið skýrt fram hvað nákvæmlega var um að vera. Leikstjórnin var afbragð og leikararnir stóðu sig með miklum ágætum, Þorgeir Tryggvason var óttalega aumingjalegur en Ingólfur Þórsson áhrifamestur. Leikfélagið Grímnir Stykkishólmi – Meindýr eftir Bjarna Guðmarsson. Þessi litli farsi getur verið fyndinn á köflum og var það, en sviðsmyndin var ekki nógu góð þarna í íþróttahúsinu og truflaði það annars ágæta leikara nokkuð. Það vantaði fínpússningu á verkið til þess að þétta það, þátturinn var of laus í sér og leið fyrir það. Leikfélag Fljótdalshéraðs – Maðkurinn eftir Halldór Laxness. Því miður missti ég af þessum...

Samfara ársfundi Bandalagsins á Hallormstað 9.-12. maí var haldin einþáttungahátíð. Lárus Vilhjálmsson segir sitt álit á þeim sýningum sem þar var boðið upp á.  Hallormstaður er einn af þeim stöðum á Íslandi þar sem manni finnst maður vera í útlöndum. Það er svo mikið af trjám að maður sér varla fjöllin. Á sumrin er víst það heitt að fólk gengur um bert að ofan og þarna verður lognið svo mikið að manni líður eins og geimfara í lofttómi. Þetta gerir það að verkum að leiklist framin á slíkum stað verður um leið eitthvað framandi og það liggur við að maður fari að rabba við alla á dönsku eða ensku og jafnvel búast við einhverju finnsku exótísku dansverki ala Kaurismaki úti í skógi.  Enn því var nú ekki að heilsa þarna í skógarkrikanum á Hallormstað. Flest verkin sem sett voru á svið voru svo rammíslensk að Dario Fo og Ayckburn voru alveg eins og skrattinn úr sauðaleggnum. Og það var nú bara ansi skemmtilegt. Það er ánægjulegt að sjá hversu margir leggja sig við skriftirnar nú til dags þrátt fyrir allt.   Ég missti því miður af fyrsta verkinu á hátíðinni sem krakkarnir á Hallormstað fluttu á fimmtudagskvöldinu en fékk þó beint í æð það rosalegusta útvarpsleikrit sem ég hef heyrt í rútunni á leiðinni á Hallormstað. Í þessu leikriti ræddu tveir þáttastjórnendur við ólansmann sem hafði stolið fullt af...