Author: lensherra

Leikfélag Hafnarfjarðar frumsýndi Beisk tár Petru von Kant eftir Rainer Werner Fassbinder laugardaginn 4. september. Fassbinder, einn af þekktari kvikmyndaleikstjórum Þjóðverja, var fjölhæfur listamaður sem virðist hafa fengið leikritunardellu á árunum 1968 til 1971 þegar hann skrifar flest leikrita sinna. Af þeim eru Beisk tár Petru von Kant með þekktari. Leikritið vakti mikil viðbrögð þegar það var sýnt fyrst, aðallega vegna opinskárrar sýnar á samkynhneigð kvenna. Það sjónarhorn á verkið hefur með tímanum mikið til misst slagkraft sinn og Lárus Vilhjálmsson leikstjóri fer sennilega rétta leið með því að leggja ekki sérstaka áherslu á þann þátt verksins. Það sem eftir stendur er saga um ást og ástarsorg og þó kannski fyrst og fremst ástarvald eða hvernig ástin er notuð af þeim elskuðu til að kúga þá sem elska og hvernig ástarvaldið er notað sem tæki til að ná frama í lífinu. Verkið er að mati þess sem hér skrifar ekki ýkja merkilegt í sjálfu sér en þó er ekkert sem segir að ekki megi gera sterka og áhrifamikla sýningu úr því. Saga Petru og óendurgoldinnar ástar hennar hefur burði til að snerta streng í brjósti áhorfenda en því miður nær hún því ekki í þessari sýningu LH. Til að sýningin nái til þeirra sem á horfa er nauðsynlegt að þeir trúi því að þær tilfinningar sem leikararnir tjá séu sannar. Aðallega á þetta við um persónu Petru enda speglast...

Um helgina frumsýndi Leikfélagið Sýnir ofbeldisleikinn Stútungasögu í Heiðmörk. Verkið er eftir Ármann Guðmundsson, Hjördísi Hjartardóttur, Sævar Sigurgeirsson og Þorgeir Tryggvason, og hefur að mér skilst verið sett upp um 10 sinnum á álíka mörgum árum. Það er ekki að ástæðulausu, þetta að einstaklega skemmtilegur texti sem stendur alltaf fyrir sínu, hefur allavega gert það í þeim fjórum uppsetningum sem ég hef séð. Þetta er í fyrsta skipti sem leikurinn er settur upp utan dyra. Verkið gerist mestmegnis úti þannig að það á vel við. Hins vegar eru aðstæður í Heiðmörk nokkuð erfiðar, leikið var allt í kringum áhorfendur og ekki var alltaf auðvelt að sjá það sem fram fór. Einnig fóru yngri sýningargestir að taka nokkuð virkan þátt í sýningunni þegar á leið, og það truflaði nokkuð einbeitingu mína sem áhorfanda, þó svo að leikarar létu sér hvergi bregða þó þeir þyrftu stundum nánast að hrifsa vopn sín og verjur úr höndum ungra áhorfenda. Leikurinn var mjög jafn og mjög faglegur á öllum póstum. Fremst meðal jafningja þóttu mér þó Nína B. Jónsdóttir og Sigurgeir Hilmar í hlutverkum Noregskonungs og drottningar og eins stóðu Guðmundur Lúðvík Þorvaldsson og Snorri Engilbertsson sig með eindæmum vel í hlutverk fósturbræðranna Atla og Haka. Huld Óskarsdóttir var einnig eftirminnileg í hlutverki hinnar berdreymnu Jódísar. Annars fannst mér allir standa sig mjög vel og sá hvergi veikan hlekk í leiknum. Leikstjórinn, Guðjón Þorsteinn...

Það er hressandi í annars leiðinda söngleikjasúpu sumarsins að skreppa á tvær bráðskemmtilegar leiksýningar sem eru eins ólíkar og þær eru vel heppnaðar. Um Stútungasögu þeirra Sýnara hefur verið fjallað hér á vefnum og ætla ég ekki að fjölyrða um þá sýningu en tek undir hvert orð sem þar var sagt og gef henni tvær og hálfa stjörnu (mínus hálf stjarna fyrir hvað ég heyrði illa í systrunum á Útnárum í byrjun). Það er lítið um alvöru tilraunir í íslensku leikhúsi og áhugaleikfélögin hafa verið þar fremst í flokki eða jafnvel ein í flokki. Stofnana og “frjálsa” leikhúsið virðist ekki hafa burði eða áhuga á sinna þessum geira leiklistarinnar að neinu viti. Reykvíska Listaleikhússið er að gera afar spennandi hluti með Krádplíser. Þarna er tekist á við tilraunir með form, innihald og ákveðna þáttöku áhorfandans í atburðarásinni. Handrit Jóns Atla Jónssonar fylgir ekki ekki hinni sígildu forskrift leikbókmenntanna en textinn er frjór og vekur mann til umhugsunar og fellur vel að umgjörð tilraunaleikhússins. Ólafur Egill Egilsson er að gera fína hluti í leikstjórninni. Hann gengur á ystu nöf í stilfæringu og framsetningu en fer aldrei yfir brúnina og hefur afar góð tök á leikhópnum. Leikmynd og búningar þjóna hugmyndinni fulkomlega og byggingaplastið vakti bæði upp nostalgíu byggingaverkamannsins og viðbjóð. Leikhópurinn er fínn og augljóst að það eru góð efni í leiklistardeild LHÍ. Birgitta Birgisdóttir vakti athygli mína fyrir afar...

Það er skemmtilega táknrænt að Leikfélag Hafnarfjarðar skuli sýna „Hamskiptin“ eftir Franz Kafka um þessar mundir. Þetta fornfræga leikfélag hefur átt erfitt uppdráttar í nokkur ár og hefur þar helst verið um að kenna húsnæðiskorti. Það má segja að félagið hafi verið að skipta um ham undanfarin misseri og nú þegar það er komið í nýtt húsnæði í Lækjarskóla má segja að hamskiptin séu fullkomnuð. Í aðstöðu félagsins í Lækjarskóla hefur verið búið til skemmtilegt leikhúsrými þó ekki sé úr miklu að spila. Leikmynd „Hamskiptanna“ er mjög skemmtilega upp sett og hálfveggirnir sem skiptu herbergjum íbúðarinnar gáfu tilfinningu fyrir mismunandi rýmum þó að sviðið væri opið. Áhorfendur eru í mikilli nálægð við leikarana sem hefur bæði kosti og galla. Undirritaður sat þannig að sviðið var ekki allt sýnilegt og þurfti að snúa höfðinu ýmist til hægri eða vinstri eftir því hvar leikið var. Slíkt er hið besta mál ef þess er gætt að skipting milli atriða sé skýr fyrir áhorfendum. Því var ekki alltaf að heilsa og stundum var ekki alltaf ljóst strax hvert leikstjórinn vildi að áhorfendur beindu athygli sinni. Tíðar myrkvanir milli atriða trufluðu einnig flæði sýningarinnar og þar hefði mátt nota aðrar aðferðir. Sú aðferð að sýna ekki líkamlega umbreytingu á Gregor heldur láta rödd og hreyfingar leikarans ásamt ímyndunarafli áhorfenda koma henni til skila gerir miklar kröfur til leikarans. Á stundum náði Gunnar Björn Guðmundsson...

Ég var nú fyrir síðustu helgi gestur á einþáttungahátíð Bandalags íslenskra leikfélaga á Húsabakka í Svarfaðardal og var á síðustu stundu beðin um að vera með umfjöllun um verkin ásamt leikhússtjóra þeirra Akureyinga, Magnúsi Geir Þórðarsyni. Það var afar skemmtilegt verk enda voru verkin að þessu sinni afar áhugaverð og vel unnin. Það var reyndar tekið forskot á hátiðina á fimmtudagskvöldinu þegar krakkarnir úr leikhópnum Sögu sýndi gestum hátiðarinnar sýningu sína Hamslaus. Þetta er flinkur leikhópur og það var eftirtekarvert að þau voru ekki að fjalla um þessi týpísku unglingavandamál eins og flestir unglingaleikhópar heldur um vandamál sem snerta alla í samfélaginu. Þetta var vönduð sýning hjá Sögu og Laufeyju Brá leikstjóra og margar bráðskemmtilegar og snjallar lausnir. Það sem helst mátti setja útá var að sýningin var dálítið brokkgeng í tempói og smá óöryggi var í staðsetningum og texta en það má þó örugglega kenna að mestu leyti sýningaraðstöðunni á Húsabakka. Leiklistarhátíðin sjálf hófst föstudaginn 21. maí. Fyrstu tvö verkin voru frá Hugleik í Reykjavík, “Dómur um dauðan hvern” og “Máltaka” eftir Þórunni Guðmundsdóttur, í leikstjórn Þorgeirs Tryggvasonar. Þessi verk eru kaflar úr verki Þórunnar sem heitir “Kleinur” og var sýnt hér sunnan heiða fyrr í vor. Það er einstakt með þessa kafla að þeir geta auðveldlega staðið einir sem einþáttungar en virka síðan mjög vel í heildarverkinu. Þórunn hefur sýnt það á síðustu árum að hún er...