Í gamla samkomuhúsinu á Húsavík er Leikfélag Húsavíkur að sýna leikritið Sambýlinga eftir Tom Griffin í leikstjórn Odds Bjarna Þorkelssonar.
Leikritið segir frá lífi fjögurra einstaklinga sem búa saman á heimili fyrir þroskahefta. Það gefur okkur innsýn í líf þessara fötluðu einstaklinga og leyfir okkur að fylgjast með daglegum athöfnum þeirra, sem margar hverjar virðast ansi snúnar fyrir þá. En með góðri aðstoð Jacks gæslumanns heimilisins tekst þeim að yfirvinna allar hindranir sem á vegi þeirra verða. Samtölin þeirra á milli virðast afar raunsæ og sömuleiðis þær hindranir sem þeir þurfa að takast á við í hinu daglega lífi.
Að taka verk sem þetta til sýningar er alveg örugglega ekki auðvelt, þar sem vandaverk er að túlka þroskaheftan einstakling svo trúverðugt sé og þannig að ekki sé farið yfir strikið. En leikurum LH tekst afar vel upp í túlkun sinni á þessu fatlaða fólki sem Griffin teflir fram í Sambýlingunum. Sigurður Illugason sýnir stórkostlegan leik í hlutverki hins taugaóstyrka Arnolds, hann gerir þessa persónu ógleymanlega og um leið alveg drepfyndna. Í hlutverki “kleinuhringsins” Normans er Gunnar Jóhannsson og hann er alveg frábær í þessu hlutverki og gervið er mjög sannfærandi. Þorkell Björnsson sýnir stjörnuleik í einu erfiðasta hlutverki verksins, Lucien. Hinn geðfatlaði Barry er leikinn af Hjálmari Boga Hafliðasyni og ekki er hann neinn eftirbátur hinna “eldri og reyndari” heldur túlkar hann Barry afar vel og sýnir stjörnuleik, sérstaklega í þöglum leik sínum á móti Herði Þór Benónýssyni. Hörður Þór skilar sínu hlutverki sem faðir Barrys einstaklega vel. Gæslumanninum Jack, sem Kristján Halldórsson leikur, þykir ákaflega vænt um skólstæðinga sína, það kemur skýrt fram í frábærri túlkun hans á Jack.
Shela sem er vinkona Normans og býr á öðru sambýli en þeir strákarnir, er leikin af Guðnýju Þorgeirsdóttur. Guðný sýnir stjörnuleik og gerir þessa stelpu alveg yndislega. Helsti gallinn er að hlutverkið skuli ekki vera stærra. Í minni hlutverkum eru Sigurjón Ármannsson, Guðrún Kristín Jóhannsdóttir, Katrín Ragnarsdóttir og Hilda Kristjánsdóttir og skila þau hlutverkum sínum öll afar vel.
Allar persónur verksins eru afar skýrar og greinilegt að leikstjóri og leikarar hafa lagt mikla og góða vinnu í að skapa þær.
Leikstjórinn, Oddur Bjarni Þorkelsson, sýnir það hér að hann er á réttri hillu, þessi sýning er einstaklega vel unnin af hans hálfu. Þetta er enn ein rósin í hnappagat hans.
Leikmyndin er látlaus, en sýnir hið ágætasta heimili sem þeir fjórmenningar búa á. Lýsingin er sömuleiðis fín, þó er heldur mikið af “black-out-um” en skiptingar milli atriða eru að miklu leyti aðeins gerðar með örlitlum ljósabreytingum og er það mjög vel gert.
Sambýlingar er mjög góð sýning og hreint út sagt mígandi fyndin á köflum sem óhætt er að mæla með.
Halla Rún Tryggvadóttir