Author: lensherra

Jæja, nú er vetur úr bæ (sjöníuþrettán!), frumsýningum allt að því lokið að sinni og tími til að blása úr nös og líta yfir farinn veg. Einhvernveginn er mér orðið tamt að hugsa í listaformi og því ákvað ég að setja saman einn slíkan um þær sýningar sem orkuðu sterkast á mig af þeim sem ég sá í vetur. Hafa ber í huga að auðvitað sá ég ekki nándar nærri allar sýningar sem frumsýndar voru á leikárinu. Eins var ég þátttakandi í tveimur, sem ég held að ekki sé ofsagt að hefðu báðar ratað inn á listann hefði ég setið í salnum en ekki húkt baksviðs eða uppi á priki að freta í fagott og berja xylófóna. Allavega læt ég listann vaða og hvet um leið aðra til að fylgja fordæminu og gera á sinn hátt upp leikárið eins og það horfir við viðkomandi. Sýningunum er raðað í tímaröð eftir því hvenær ég sá þær. Leikfélag Kópavogs: Hinn eini sanni Ég hef séð þessa sakamálaparódíu Toms Stoppards nokkrum sinnum og aldrei séð hana virka fyrr en í Kópavoginum í haust, þó ég hlægi enn upphátt þegar ég les hana, sem ég geri reglulega. Allt veltur á að reyna ekki að búa til "fynd", heldur lifa sig inn í klisjurnar af alefli. Það var gert hér, á öllum sviðum, í leikmynd, gerfum, búningum, leikmunum og síðast en ekki síst í...

Í haust birti ég lítinn lista, sem má lesa hér, yfir viðburði sem ég hlakkaði til á leikárinu sem í hönd fór. Um miðjan vetur fór ég yfir fjögur tilhlökkunarefnanna og sagði kost og löst á afrakstrinum. Þá úttekt má lesa hér. Nú er leikárinu að ljúka og tími til kominn að kveða upp úr um afganginn. Nýja sviðið í Borgarleikhúsinu Óhætt er að segja að tilhlökkunin með veldi Benedikts Erlingssonar á nýja sviðinu hafi breyst í einbera ánægju. Eftir stórskemmtilega Godot-sýningu haustsins, þar sem nefndur Benedikt fór með annað aðalhlutverkanna,  tóku við tvö verkefni undir leikstjórn hans. Myndaður var leikhópur sem vann að báðum sýningunum og það er skemmst frá því að segja að bæði  Fyrst er að fæðast og And Björk, of course… verða að teljast til hápunktana í leikhúslífi vetrarins. Hér fóru saman spennandi verk, samhentur leikhópur og áræðin og frumleg listræn forysta. Vonandi verður framhald á þessu í haust. Bravó Benni! Veislan Sýningin sú hefur svo sannarlega verið umtöluð, bæði fyrir sakir áhrifamáttar og annars, en listakskáldinu hefur illu heilli ekki tekist að krækja sér í miða. Óvæntir bólfélagar Það virðist ljóst að uppfærsla Hlínar Agnarsdóttur á Viktoríu og Georg frestast til hausts eins og títt er um sýningar á minni sviðum Þjóðleikhússins. Boðorðin 9 fóru hinsvegar á svið Í Borgarleikhúsinu. Sviðsetningin var flott, en heldur þótti mér verkið í lakari kantinum í höfundaverki Ólafs, og bætti...

Nú erum við leikhússjúklingarnir búnir að liggja yfir bæklingum leikhúsanna í rúma viku og grandskoða efnisskránna. Hér eru þau tíu atriði sem vöktu mesta athygli mína svona fyrsta kastið.   Nýja sviðið í Borgarleikhúsinu Mikils er að vænta af Benedikt Erlingssyni sem hefur lyklavöld á nýja sviðinu í Borgarleikhúsinu. Góð hugmynd að setja einn mann yfir þar og gefa honum svigrúm til að móta listræna stefnu. Spennandi.   Veislan Heyrst hefur að uppfærsla Þjóðleikhússins á dogmastykki Winterbergs verði með nýstárlegu sniði. Engin ástæða til að fara út í smáatriði, en öllum tilraunum er fagnað.   Óvæntir bólfélagar Hlín Agnarsdóttir og Viðar Eggertson fara í fötin hans Þórhalls Sigurðssonar og stýra frumflutningi á tveimur nýjum verkum eftir Ólaf Hauk Símonarson, sem hingað til hefur verið giska fastheldinn á leikstjóra.   Strompleikurinn Endurmat á íslenskum leikritum er ekki ofarlega í forgangsröð atvinnuleikhúsanna. Þeim mun meira hlökkum við til að sjá Strompleikinn. Var Laxness kannski andsk. ekkert leikskáld? Sjáum til.   Þögnin í Leikfélagi Íslands Forsprakkar Leikfélags Íslands hafa hingað til ekki verið þekktir fyrir að setja ljós sitt undir mæliker. Þegar þetta er skrifað hefur samt enn ekkert birst um vetrardagskrá  kemmtanasmiðjunnar í Loftkastalanum og Iðnó. Á kannski bara að láta verkin tala?   Túskildingsóperan Einhver hefði haldið að þyrfti meira en einn útskriftarbekk í Nemendaleikhúsinu til að flytja Túskildingsóperuna. Ekki Viðar Eggertsson. Munið bara að verkið er eftir Weill, Brecht...

Góð leiksýning gleymist ekki svo glatt. Reyndar geymast verulega vondar sýningar jafn lengi í minninu, illu heilli. En allavega, í tilefni af þessum gagnrýnendavef ákvað ég að líta um öxl og rifja upp tíu sýningar sem lifa í minninu af fyrrnefndu ástæðunni. Tíu eftirminnilegustu kvöld mín  í íslensku áhugaleikhúsi (í stafrófsröð sýninga): BLÓÐ HINNAR SVELTANDI STÉTTAR Höfundur: Sam Shepard Leikstjóri: Viðar Eggertsson Leikfélag Hafnarfjarðar 1991-92 MÖGNUÐ uppfærsla á krefjandi verki. Firnasterkur leikhópur og drjúgur hluti hans að stíga sín fyrstu skref á leiksviði, sem erfitt var að trúa að gæti verið. Sýning sem staðfesti þann grun minn að oss amatörum er ekkert ómögulegt. DÝRIN Í HÁLSASKÓGI Höfundur: Torbjörn Egner Leikstjóri: Stefán Jónsson Leikfélag Flensborgarskóla 1999-?2000 ÓTRÚLEGA snjöll endurtúlkun á verki sem allir kunna utanað og er því kjörinn vettvangur fyrir tilraunir. Leikið í töffaralegum “Pulp Fiction” stíl og skógurinn orðinn borgarfrumskógur nútímans. Mikki refur hefur aldrei þessu vant alla samúð áhorfenda, lúserinn sem semur sig ekki að háttum fjöldans og hlýtur því að farast. Snilldarlegur umsnúningur án þess að nokkru væri breytt af texta. GRÆNJAXLAR Höfundur: Pétur Gunnarsson Leikstjóri: Arnheiður Ingimundardóttir Leikklúbburinn Saga 1987?88 AF þeim ófáu leiksýningum sem ég hef séð um æfina hefur þessi komist næst því að springa af leikgleði. Ævintýraleg þroskasaga fjögurra krakka úr pollagalla í fullorðinsföt með viðkomu í fermingarbúningum. Brjálaður hraði og frábær leikur á öllum póstum að viðbættum pottþéttum tónlistarflutningi. “Við skýin...

Núna þegar vetrarstarf leikfélaganna er að hefjast er ekki úr vegi að íhuga hvernig hægt er að eyðileggja ánægju leikhúsgesta með einföldum aðferðum. Sömu ráðleggingar er vitaskuld hægt að nota til að auka þessa sömu áhyggjur með því að varast eftirtalin víti, ef menn eru þannig stemmdir.   Leikskrár án upplýsinga um persónur og leikendur Stundum svíður fólkinu sem gerir leikskrána svo að taka ekki þátt í sköpuninni á sviðinu að það hefur látið eftir sér að gera leikskrána að listaverki útaf fyrir sig. Sem er allt í lagi, svo fremi sem lágmarksupplýsingar komi fram líka. Sérlega mikilvægt fyrir gagnrýnendur svo þeir fái hrós undir fullu nafni sem eiga það inni. Og svo hinir það sem þeir eiga skilið.   Fólk sem klappar í hvert skipti sem leikarar fara út af sviðinu Hvað á þetta eiginlega að þýða? Þessi forni siður lifir góðu lífi, bestu þó sumstaðar á landsbyggðinni og er hreint óþolandi! Sérstaklega pirrandi þegar klappið hefur ekkert að gera með frammistöðuna, en er einfaldlega skylda, eins og að klappa sólóistum á jasstónleikum lof í lófa. Sem er reyndar óþolandi líka.   Ljósmyndun á meðan á sýningu stendur Þarf að segja meira? Feitir kallar með langar linsur að troðast fram fyrir áhorfendur. Stemmningslýsing eyðilögð með leifturljósum. Einbeiting leikara og áhorfenda út um þúfur. Mig grunar að sum leikfélög láti þennan ósóma óátalinn, jafnvel að einstaka ljósmyndarar séu á...