Author: lensherra

Stúdentaleikhúsið frumsýndi um miðjan mars leikritið “Tilbrigði við sjófugl”, en lagðist í dvala um tíma vegna þess að bæta þurfti úr brunavarnarmálum í annars skemmtilegu húsnæði Tónlistarþróunarmiðstöðvarinnar við Hólmaslóð. Stúdentaleikhúsið fór á flug um miðbik vetrar með samfélagsádeilunni “Þú veist hvernig þetta er” og flýgur nú um hugmyndaheim Tsjekhovs. Unnið er með efnivið og persónur úr verkum Antons Tsjekhovs. Fjallað er um ástríður manna, vonir þeirra og þrár. Hvað eru lífsgæði, hvað er það í lífinu sem hefur raunverulegt gildi? Hvernig á maður að verja ævinni eða hvernig hefði maður átt að verja ævinni? Konstantín þráir ást og virðingu móður sinnar sem elskar ekkert annað en frægðina og hið veraldlega. Hann þráir viðurkenningu fyrir listsköpun sína og er ástfangin af Nínu, en Nína elskar Alex. Massja elskar aftur á móti Konstantín en kennarinn Símon elskar Mössju. Eftir stendur óendurgoldin ást og ófullnægðir einstaklingar. Hugmyndin að baki verkinu á því fullt erindi við samtímann. Textinn er þjáll og auðmeltur en úrvinnslunni á annars ágætum efnivið er ábótavant. Senurnar eru tilbreytingalitlar og virka einhæfar þegar á líður. Inn á milli er flutt tónlist sem styður söguna. Lögin eru úr ýmsum áttum, öll þekkt og vísar ýmist texti eða laglína til aðstæðna hverju sinni. Helsti styrkur sýningarinnar er án efa leikhópurinn sjálfur. Leikararnir eru öruggir í túlkun og hreyfingum og textameðferð er í flestum tilvikum mjög góð svo sagan kemst vel til...

Leikfélag Hafnarfjarðar frumsýndi Dýragarðssögu eftir Edward Albee í leikstjórn Halldórs Magnússonar síðastliðinn laugardag. Sýningin er sú fimmta í röðinni sem félagið frumsýnir á yfirstandandi leikári og undirritaður hefur áður lýst aðdáun á þeim krafti og kjarki sem speglast í þessu framtaki félagsins þó segjast verði að gæði sýninganna hafi verið upp og ofan. Þó í mikið hafi oft verið ráðist og stundum jafnvel meira en efni stóðu til er víst að félagið mun njóta þessarar dirfsku á komandi árum. Leikarar, leikstjórar og aðrir úr röðum félagsmanna hafa oftar en ekki þreytt frumraun og hlotið eldskírn á áður ókunnu sviði og mikið hefur verið lagt inn í reynslubankann. Dýragarðssaga er sennilega smæst í sniðum af þessum sýningum. Leikarar eru aðeins tveir og umgjörðin afar einföld, svo til bara tveir bekkir í almenningsgarði. Þar með er þó ekki sagt að verkið sé einfalt í uppsetningu, þvert á móti; það er ekki síst vegna einfaldleika aðstæðna sem verkið gerir miklar kröfur til leikstjóra og ekki síður leikara. Guðmundur Lúðvík Þorvaldsson leikur ólíkindatólið Jerry sem hittir hinn „venjulega“ borgara Peter í almenningsgarðinum og hristir verulega upp í honum. Guðmundur gerir margt vel í túlkun á Jerry og á stundum nær hann að láta glitta í einmanaleikann og kvölina sem býr á bak við töffaragrímuna. Heilt yfir er Jerry þó fulleinsleitur til að ná almennilega til manns. Meiri vídd í persónu hans hefðu gert...

Í gamla samkomuhúsinu á Húsavík er Leikfélag Húsavíkur að sýna leikritið Sambýlinga eftir Tom Griffin í leikstjórn Odds Bjarna Þorkelssonar. Leikritið segir frá lífi fjögurra einstaklinga sem búa saman á heimili fyrir þroskahefta. Það gefur okkur innsýn í líf þessara fötluðu einstaklinga og leyfir okkur að fylgjast með daglegum athöfnum þeirra, sem margar hverjar virðast ansi snúnar fyrir þá. En með góðri aðstoð Jacks gæslumanns heimilisins tekst þeim að yfirvinna allar hindranir sem á vegi þeirra verða. Samtölin þeirra á milli virðast afar raunsæ og sömuleiðis þær hindranir sem þeir þurfa að takast á við í hinu daglega lífi. Að taka verk sem þetta til sýningar er alveg örugglega ekki auðvelt, þar sem vandaverk er að túlka þroskaheftan einstakling svo trúverðugt sé og þannig að ekki sé farið yfir strikið. En leikurum LH tekst afar vel upp í túlkun sinni á þessu fatlaða fólki sem Griffin teflir fram í Sambýlingunum. Sigurður Illugason sýnir stórkostlegan leik í hlutverki hins taugaóstyrka Arnolds, hann gerir þessa persónu ógleymanlega og um leið alveg drepfyndna. Í hlutverki “kleinuhringsins” Normans er Gunnar Jóhannsson og hann er alveg frábær í þessu hlutverki og gervið er mjög sannfærandi. Þorkell Björnsson sýnir stjörnuleik í einu erfiðasta hlutverki verksins, Lucien. Hinn geðfatlaði Barry er leikinn af Hjálmari Boga Hafliðasyni og ekki er hann neinn eftirbátur hinna “eldri og reyndari” heldur túlkar hann Barry afar vel og sýnir stjörnuleik, sérstaklega...

Taktu lagið Lóa er eitt fjölmargra verka Jims Cartwright. Þetta er að mörgu leyti átakanleg saga, og þó þótti mér það galli við handritið hversu miklar upplýsingar um samband persóna á milli eru látnar í té strax í upphafi. Mér hefði þótt betra að fá að sjá samskipti fólks þróast meira í gegnum sýninguna, heldur en að fá skilgreiningar á þeim að svo miklu leyti í gegnum texta strax í kynningu. Þó eru persónur verksins ágætlega teiknaðar og tekst Freyvangsmönnum vel að vinna úr þessum efnivið. Heilt yfir er sýningin ágætlega heppnuð. Leikarar standa allir fyrir sínu, þó svo að leikstjóri hefði e.t.v. mátt vinna betur úr löngum eintölum. Nokkuð var um að langar einræður yrðu einsleitar þar sem ekki var unnið mikið með áherslubreytingar innan þeirra og lögn sviðshreyfinga stundum óhrein. Leikarar stóðu sig með ágætum, að öðrum ólöstuðum átti María Gunnarsdóttir stjörnuleik sem hin hlédræga Lóa sem blómstraði síðan á sviðinu í söngatriðum. Guðrún Halla Jónsdóttir átti líka mjög góða spretti sem hin drykkfellda móðir hennar. Ekki skildi ég samt hvað útlitshönnuðir voru að spá. Tímasetning í leikmynd og búningum var sundurleit, leikmynd virtist eiga að gefa tilfinningu fyrir 5. eða 6. áratugnum, en búningar virtust vera samtíningur víða að, jafnvel var 9. áratugnum að bregða fyrir. (Og, hvað var klúbbeigandinn, og aðaltöffari sýningarinnar, að gera í allt of lítilli krumpugallapeysu? Ég bara spyr eins og fávís...

Hugleikur frumsýndi sunnudaginn 6. mars, leikritið „Patataz“ eftir Björn M. Sigurjónsson í Stúdíó 4, nýju húsnæði við Vatnagörðum. Félagið hefur undanfarin ár sýnt flestar sinna uppsetninga í Tjarnarbíói sem er hefðbundið leikhús og það eru því eflaust nokkur viðbrigði að koma í „svartan kassa“ eins og þann sem er í Vatnagörðum. Ýmislegt er líka gert til að brjóta upp hið hefbundna samband áhorfenda og leikara. Áhorfendum er stillt upp í einskonar V sem hálfumlykur leikmyndina og persónurnar fara út og inn á milli armanna þannig að áhorfendur finna fyrir meiri nálægð en vaninn er á hefðbundnu sviði. Það hafði þau áhrif að hluta áhorfenda hefur eflaust fundist hann vera inni í stofu hjá fjölskyldunni. Leikmyndin er stílhrein og „steríl“, yfirborðið slétt og fellt sem tónar vel við samskipti fjölskyldumeðlima. Stúdíó 4 er spennandi húsnæði til leiksýninga og umtalsvert hentugra en t.d. Tjarnabíó að einu atriði undanskildu. Hljómburður er afar bágborinn og hafði það á köflum þau áhrif að heilu og hálfu setningarnar féllu niður, sérstaklega þegar mikið gekk á í sýningunni sem ósjaldan gerðist. Leikstjóri hefði gjarnan mátt leggja meiri vinnu í að bæta þetta atriði. Það er þó ekki mikið annað sem hægt er að setja út á hans vinnu því Patataz er þegar á allt er litið, afar vel sviðsett leiksýning. Patataz Fjölmenning er að verða mál málanna (les: í tísku) og „Patataz“ tæpir á ýmsum spurningum...